Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/119

 Wystąpił Nędza naprzód. Cały krwawy, od czapy po kerpce; z czerwonej ciupagi po toporzysku krew mu ciekła.
 — Aleś to widzę z jatki przyszedł, rzeźniku! — zawołał wesoło król, jako był prędko skory do śmiechów.
 Janosik czapką króla pozdrowił, nazad ją na głowę wdział, wsparł się na ciupadze i ręką w bok i rzekł:
 — Jedźcie, panie królu, na gazdowstwo wasze!
 — Człeku! Czapę ze łba! Do króla mówisz! — krzyknął biskup krakowski.
 A któryś ze szlachty z orszaku wzburzonym głosem wrzasnął:
 — Na kolana! Cham!
 Z piorunami gniewu w oczach zwrócił się Jan Kazimierz za siebie, ale nim usta otworzyć zdołał, pogardliwie, a wyniośle Janosik odpowiedział:
 — My oba do siebie i w capkach możemy mówić, bo my na przodku. A klękać to mie tylko przed Panem Bogiem uczyli w kościele.
 Nie śmiał się nikt nic ozwać na gniew królewski, na twarzy Janowi Kazimierzowi widny, ksiądz biskup Gębicki zaś, aby zło zażegnać rzekł:
 — Nim w Krakowie na Wawelu „Te Deum“ zaśpiewamy, tu „Ciebie Panie chwalimy“ zaśpiewajmy, a wy, chłopi, ziemskiemu swemu panu drogę przez trupy szwedzkie rozgrodźcie!
 Wzięli się chłopi do roboty, Jan Kazimierz zaś Janosika pytał:
 — Jakiej nagrody chcesz?
 Janosik myślał chwilę, snać namyślał się, potem rzekł:
 — Wytnijcie, królu, tego, co mi klękać przed wami kazał, w pysk.
 — Może i to być! — zawołał wybuchając nieopatrznym śmiechem król. — A więcej czego chcesz?