Babylonu przewożą, mają krągławe i ze skóry. Naciąwszy bowiem u Armeńczyków ponad Assyryjczykami mieszkających wierzb i sporządziwszy z nich boki do łodzi, naciągają na nie skóry ubezpieczające z pozewnątrz nakształt pułapu, ani przodu nie odznaczając, ani tyłu nie spajając, lecz jakby tarcz ułożywszy w okrąg i napełniwszy trzciną całą łódź, puszczają na rzekę naładowawszy na nią różnych przedmiotów; najzwykléj sadki z palmowego drzewa winem napełnione uprowadzają[1]. Kieruje niemi dwoje ludzie za pomocą dwóch wioseł, prosto na nich stojących, jeden ciągnie drąg na wewnątrz, drugi odpycha na zewnątrz. Robią te łodzie i bardzo wielkie i mniejsze; największe dźwigają ciężaru pięć tysięcy talentów. W każdéj łodzi znajduje się żywy osieł, w większych jest ich więcéj. Przypłynąwszy do Babylonu i wyładowawszy pakunek, drzewo łodzi i trzcinę przez woźnego sprzedają, skóry zaś włożywszy na osły powracają do Armenii. Pod wodę bowiem niepodobna jest płynąć w żaden sposób dla bystrości rzeki; z téj przyczyny też nie z drzewa, lecz ze skór budują łodzie. Skoro zaś powrócą z swoimi osłami do Armenów, inne łodzie tymże samym sposobem sporządzają. Łodzi tedy tego rodzaju używają. Ubiór zaś ich jest tunika ze lnu spadająca aż na nogi; na tę wciągają inną jeszcze z wełny i biały płaszczyk zarzucają: obuwie noszą krajowe, podobne Boeockim postołom[2]. Włosy długie zapuszczają i przewięzują przepaskami, całe ciało maściami napuszczają. Pierścień z pieczęcią i laskę sztucznie wyrobioną każdy nosi; na każdéj zaś takiéj lasce wystrugane albo jabłko, albo róża, albo lilja, albo orzeł lub coś podobnego; lasek bowiem bez znamienia nie godzi im się nosić. Taki jest przybór ich ciała. Prawa ich takie są. Najrozsądniejsze to jest podług zdania naszego, którego, jak słyszę, i Enetowie pomiędzy Illyriami używają.
