Strona:Poezye Alexandra Chodźki.djvu/7

kobiét i dziewcząt (καλυκαι i ἀρπαλικαι); па pamiątkę pewnéj Kalykе, śpiewanéj przez Stesichora i Arpalyke, dwóch ofiar nieszczęśliwéj miłości; dia żebraków i chodzących po kolendzie (ἐρεσιοναι, χελιδωνισματα, κορονισματα), które do dziś dnia pod temiż samemi imionami uchowały sie u Greków.
 Inne pieśni przeznaczone byty do rozmaitych zabaw, świąt i przygód, jak np. pieśń przy hojdawce (ἁλητις ἀσμα); pieśni pogrzebowe (ὀλοφυρμοι, dzisiejsze μυριολογοι); pieśń ślubna (ύμεναιος); śpiewana w czasie klęsk publicznych (ἰαλεμος). Tutaj téż należą: — Anthema, czyli piosnka kwiatów, któréj nawet początek zachował Atheneus; sławna w dziejach Aten pieśń pochwalna zabójcom Hipparcha; Eresione, dziwnie podobna do nowogreckiéj pieśni o jaskółce, przyznawana Homerowi, której piękny przekład mamy w naszym języku, i t. p. Nazwiska te pokazują przedmioty i obfitość pieśni gminnych w starożytności.
 Poezija piśmienna grecka, przeszedłszy na dwór Ptolomeuszów, zbywając się codziennie swojego charakteru popularności, coraz uczeńszym językiem przemawia, coraz w mniejszéj liczbie czytelników i słuchaczy krąży.
 Zastanawiającemu się nad biegiem i zmianami dwoistéj poezii u Greków, przybywa nowy widok. Mowa grecka, chociaż