Nawet zjadliwy Piasecki nie umiał o pannie Mejerin nic ujemnego napisać, a ci, którzy ją bliżej znali, ludzie ze wszech miar wiarogodni, nachwalić się jej nie mogą. Kto ona?
Córka mieszczańskiej a może drobnoszlacheckiej rodziny bawarskiej Giengerów, dostała się do frauencymeru arcyksiężny Anny, pierwszej żony Zygmunta III i z nią razem przybyła do Polski 1592, i była ochmistrzynią (Kammerfrau, gynecaei gubernatrix) dworu królowej Anny. Po jej śmierci 1595 matkowała Władysławowi, i znów gdy król ożenił się z arcyksiężną Konstancyą, ochmistrzowała jej dworowi, boną była ich dzieci, we czci wielkiej i poważaniu u króla i królewiczów, zwłaszcza Władysława, który już królem polskim będąc, dla panny Urszuli afekt iście synowski aż do jej śmierci 1635 zachował.
Nazwisko jej rodowe Gienger, ale na dworze nazywano ją Mejerin, to znaczy ochmistrzynią, a że nią była lat 42, więc ją nietylko na dworze, ale w Polsce tak nazwano. Znał ją bardzo dobrze kżę Albrecht Radziwiłł, i taką nam daje jej sylwetkę: „Pięknie wychowana, ślicznymi obyczajami ozdobiona, nabożeństwa pełna, w jałmużnach hojna, ustawiczną pracą niestrudzona, zawsze pokorna i w największych względach będąc u króla i królowej, przystępna wszystkim.... Pamięci dziwnej, w łacińskim i niemieckim języku biegła. W mowie ostrożna i zawsze prawdę mówiąca... Pilna wychowanka potomstwa królewskiego, a w niem cnót nauczycielka i pomnożycielka.... O wiarę św. gorliwa... opiekunka ubogich i sierót, hojna żywicielka zakonników, sług dworskich promotorka, oskarżonych przed królem i królową obronicielka, a żadnego słowem nie narażająca (a więc nie intrygantka), cudze niedoskonałości pokrywająca, słowem w doskonałości cnót nieporównana“[1].
Pobobną sylwetkę panny Urszuli wnet po jej śmierci naszkicował nuncyusz Visconti w relacyi swej 15 lipca 1636 do kard. Barberini: Była jakoby wyrocznią całego dworu, należała nietylko do familijnych, ale i do rad wa-
- ↑ Pamiętniki I, 253.
historyczne“. Konstanty Majeranowski w dramacie „Urszula Mejerin“ 1846. Dominik Magnuszewski w lichej powieści „Zemsta panny Urszuli“ 1838.
