Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/293

 — Cudownie. To taki sam jak mój. A teraz pójdziemy hulać!
 — Co? Hulać?
 — Hulać — zaśmiała się Ewa — to znaczy w naszym języku pójść na lody do „Lwiej Jamy“.
 — Ha! Muszę panu Andrzejowi wszystko tu pokazać.
 W „Lwiej Jamie“ było pełno. Przeciskając się między stolikami, Dowmunt spostrzegł kilku znajomych z Warszawy, a między innymi redaktora Tryskiego. To mu nieco popsuło humor.
 Orkiestra była dobra i z temperamentem raczyła publiczność najnowszemi „szlagierami“. Zajęli stolik tuż obok estrady. Pierwszy skrzypek dostrzegłszy Dowmunta, ukłonił mu się szarmancko.
 — Pan zna tego skrzypka? — zdziwił się Janek.
 — Tak. W zimie ten zespół grywa w jednej z restauracyj warszawskich.
 Rzeczywiście przypomniał go sobie. Skrzypek znał go dobrze z tych niemiłych czasów, gdy Dowmunt bywał stałym gościem w nocnym dancingu „Nitouche“ razem z komandorem Brzechwą i czasami z Leną.
 Wzdrygnął się. Ostatniemi czasy coraz rzadziej nawiedzały go wspomnienia tego bezmyślnego życia, jakie rozpoczął w kraju zaraz po powrocie z Afryki. A jednak, jednak jakże te dni były beztroskie…
 Spojrzał na Ewę. Patrzyła weń niewysłowionym wzrokiem, w którym była i pogoda, i radość, i uśmiech szczęścia.
 — No więc hulajmy — zawołał do zbliżającego się kelnera.
 — Co państwo rozkażą?
 — Dwa razy lody, a dla mnie czarna kawa.
 — O, przepraszam — zaoponował Janek — na Helu nie wolno panu pić kawy. Proszę zjeść lody.
 — Ależ, Janku — perswadowała Ewa — pan Andrzej nie lubi lodów.