Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/135

 RADCZYNI: Co ty też, Amusieńko… Bili jej brawo, bo ładnie grała, ale gdzie to się mogło równać…
 AMA: Bo mama była wpatrzona tylko w swojego syna, a ja dobrze na wszystko uważałam! Taka dziewka! taka Felka, co trzy–cztery lata temu… A jak to wychodziło do publiczności! Królewna, iście królewna!
 RADCZYNI: Boć przecie grała królewnę! I grała — no, trzeba jej to przyznać, cudownie!
 AMA (wlatuje z drugiego pokoju): Jeśli mama tak nią oczarowana, cóż dopiero… Nie jestem zazdrosna, ani mi się śni, ale jeszcze będzie opinia, że ona była bohaterką wieczora — nie Alfred!
 RADCZYNI: Na miłość boską, bądź–że dla niej uprzejma, jak przyjdzie, Amusieńko. Wiesz, jak Fredziowi na tem zależy!
 AMA: Wiem, wiem, przecie mama widzi, że politykuję, jak mogę. A uważała mama, jaką ona toaletę miała w pierwszym akcie?
 RADCZYNI: Nie, nie pamiętam.
 AMA: Cudowna! Muszę sobie podobną…
 RADCZYNI: Sprawisz sobie, dziecko kochane, sprawisz! Taka jestem szczęśliwa, powiadam ci. Ode mnie dostaniesz tę toaletę.
 AMA: Mamusiu kochana! (Całują się).
 RADCZYNI: No, pójdę ja do kuchni, a ty zobacz w dalszych pokojach… Choć gdzie ja dzi-