Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/35

 — Tak! ja, Wierzynek. Miejsca! Pozwólcie mi opuścić ten dom.
 — Nie puszczać! Zdrajca!
 — Judasz! — zakrzyknęło kilka głosów.
 Zrobił się tumult.
 Podniesiono pięście. Odgróżki sypały się coraz gęstsze. Ale wyniosła postać Wierzynka górowała nad całym tłumem i torowała sobie ku drzwiom drogę.
 — Nie puszczać! Zatarasować drzwi!
 — Puszczać! W moim domu nikt sromu ponieść nie powinien — rzucił gromko pan Spytek, który aż przy kaznodziei stanąć musiał, aby go lepiej widzieć i słyszeć można.
 — Czyż tu mamy przemocą zjednywać sobie wiernych. To papieżnik. Niech idzie. Hej, Wojtasz! odprowadź go bezpiecznie.
 — Snać on zapomniał o zadanych mękach swojego ojca — dorzucił ktoś z tłumu.
 — Ojciec mój cierpiał od zawistników, którzy umieli oszukać władzę kościoła.
 — Po coś tu wszedł — przemówił kaznodzieja.
 — Chciałem poznać nową wiarę, za którą tyle krwi już popłynęło.
 — I cóżeś znalazł?
 — Że nie warta jednej kropli.
 Wściekłość zawrzała w tłumie i wszystko