ki jako wiedzy naukowej od analiz geopolitycznych mających na celu pomóc w realizacji celów politycznych lub też narzucić za pośrednictwem mass mediów określony sposób podziały i postrzegania przestrzeni międzynarodowej. Szczególnie publikacje pojawiające się w ramach tzw. geopolityki krytycznej wymusiły bardziej uważne spojrzenie na różnorodne publikacje, które podejmują problematykę geopolityczną. Jednakże do dnia dzisiejszego duża część osób określających się mianem geopolityków pod pozorem rozważań teoretycznych podejmuje próby budowania przestrzennej wizji świata w celu wypracowania określonej strategii politycznej, podporządkowanej celom utylitarnym. W niektórych przypadkach, np. w publikacjach takich autorów, jak Zbigniew Brzeziński czy też Henry Kissinger reprezentujących neoklasyczny nurt badań, analizy geopolityczne są wykorzystywane do celów politycznych, ukrywanych pod postacią „naukowej” wiedzy o rzeczywistości międzynarodowej. Wśród takich geopolityków-polityków chyba najuczciwsze stanowisko wobec swoich koncepcji geopolitycznych przyjął kontrowersyjny, rosyjski publicysta i badacz Aleksander Dugin, pisząc, iż geopolityka jest nie tyle nauką, co przede wszystkim ideologią pozostającą na usługach elit politycznych i wyrażającą ich oczekiwania wobec środowiska międzynarodowego. Twierdził on, iż geopolityka to „światopogląd władzy”, nauka o władzy i dla władzy. Geopolityka jest dyscypliną elit politycznych. We współczesnym świecie stanowi ona swoisty „podręcznik władzy”, który daje wiedzę niezbędną do podejmowania decyzji politycznych. Nawiązując do haushoferowskiej tradycji niemieckiej geopolitik, Dugin uznał, iż geopolityka to przede wszystkim nauka rządzenia państwem[1].
- ↑ A. Dugin, Osnowy geopolitiki, Moskwa 2000, s. 13-14.
