Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/165

 — Nie. Tylko bym rad pogwarzyć z wami.
 — Potoście przyszli?
 — Poto.
 Weronka zatrzymała się.
 — Janosik — rzekła — dziesięć lat — —
 — Samo tak pachnie ten las i potok szumi — odpowiedział. — Ja kiedym nad nim stanął, to się mi widziało, żem od niego nie odchodził nigdy.
 — A nie słyszeliście go dziesięć lat — —
 Usiedli pod izbą na ławie, w pomroce.
 — Weronka — zaczął Janosik — ja sobie waszą pieśń śpiewać kazałem. Pamiętacie ją?
 I zagwizdał zcicha nutę swych natchnień wojennych.
 — Pamiętam — odpowiedziała Weronka.
 Taka była noc, kiedy poślubiliśmy sobie nawzajem serca nasze.
 I szła cicha noc, a oni siedzieli na ławie pod izbą, w śródlesiu bezgranicznem, tajemnem, wysoko nad światem, dalecy życiu. I mówili.
 Oparła mu Weronka na ramię lico, szepcąc tak cicho, jak gdyby ćma przefrunęła.
 — A ty chcesz iść?
 — Gdzie?
 — Na grób?
 — Jaki grób?
 — O Janosik! W dolinę, wysoko, w Dolinę Batyżowiecką...
 — A któż tam leży?
 — Kto?
 Podniosła go ręką i powstali i przeszli ku bocznej bramce za domem, wprost w las, skąd się leśna perć rozpoczynała.
 Weronka szła naprzód.
 Wolno szli w oćmie nocnej, pod górę, bystro, a gdy