Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/166

minęli smrekowy ślepy las, i w kosodrzewinę wstąpili, gwiazdy stały nad ich głowami. Gdzie niegdzie stała samotna wyniosła limba, jak cień.
 Przebyli kosodrzewiny ogromne, gałązkami perć grodzące, świtać już miało, gdy w progi głazów wstąpili.
 — Batyżowiecka dolina — rzekła Weronka.
 — Spady — odpowiedział Janosik.
 Z głazu na głaz, progami się posuwali w górę, a skały nad nimi stały zaćmione, ciemne, gwiazdami tu i owdzie podziergane u szczytów i grani i wiatr chłodny szumiał, poranny.
 — Jam cię tu choć raz chciała przywieść — szepnęła Weronka.
 — W tę dolinę?
 — Tu — rzekła Weronka.
 Ujrzał Janosik kopczyk mały, z kamieni usypany.
 — Cóż to? — zapytał.
 Weronka uklękła bez słowa z rękami opuszczonemi.
 Patrzał Janosik na szary kopczyk kamienny, nad którym skały mgliły się w mroku i brzasku, jakby ruchome, a nieruchome wieczyście.
 Weronka przeżegnała mogiłkę i wstała, mówiąc:
 — Janosik, tu twój syn.
 Janosik drgnął.
 — Tum go pochowała. Żył tylko dzień. Nie dałam go ludziom, ani robakom ziemnym. Tu w trumience drzewianej, limbowej, gdzie nic do niego nie przyjdzie, leży w głazach i pod głazami, a za matkę mu wiatr...
 — Ja nie wiedziałem — ozwał się Janosik.
 — Wyniosłam go tu sama. Tu leży nasz syn... Aniś go nie widział nigdy.
 — Ulżyło się sercu memu, gdym ci go pokazała. I on ojca poznał. W nocy się mi pytać chodził: jaki mój ojciec? skąd? On z Polski — —